Koşu yaygın bir egzersiz yöntemidir. Rekreasyonel koşucuların yaklaşık %56 sı aşırı kullanım yaralanması geçirirken aşil tendonu yaralanmaları % 5 ila%18 arasındadır. Koşu sırasında, kuvvetler vücut ağırlığının 8 katına kadar yüklerle aşil tendonuna iletilir. Araştırmalar, erkeklerde AT yaralanma sıklığının daha yüksek olduğunu göstermiştir; bununla birlikte, kadın sporculardaki AT yaralanmaları son yirmi yılda artmıştır. Tendon stresi, tendona uygulanan kuvvetin kesit alanına bölünmüş bir fonksiyonudur ve yaralanma riski için önemli bir faktör olabilir. Çoğu tendon 30 MPa nın altında en yüksek stres değerlerine sahipken aşil tendonunun 70 MPa ila 80 MPa lık pik gerilimlere dayandığı gösterilmiştir .Daha büyük bir enine kesit alanına sahip olmanın, verilen kuvvet için ortalama stresi azaltmaya yardımcı olacağı düşünülebilir. Koşucuların aşil tendonuna, tekrarlayan, yüksek yüklemeli koşma doğası nedeniyle uygulanan stresi modüle etmek için uyarlanabilir bir hipertrofik yanıt alabileceği ileri sürülmüştür. Bununla birlikte, son zamanlarda yapılan bir çalışmada, kadın alışkanlık koşucuları ile düzenli olarak spor aktivitelerine katılmayanlar arasındaki ağırlık normalize edilmiş AT kesit alanında herhangi bir fark bulunamamıştır.

Koşu mekaniğinin aşil tendonu mekanik özelliklerini nasıl etkileyebileceğini daha iyi anlamak için, bireyler arasındaki aşil tendonu kesit alanlarındaki varyasyonları kontrol etmek önemlidir. Bilindiği kadarıyla, hastaya özgü AT kesit alanı verilerini kullanarak ayak vuruş paterni ve adım frekansının etkilerini inceleyen hiçbir çalışma bulunmamaktadır. Bu nedenle çalışmanın amacı, ayak vuruş paterni ve adım frekansının tepe aşil tendonu gerilmesi, gerilme ve gerilme hızı üzerindeki etkisini araştırmaktır. Birincil hipotez, zirve aşil tendonu stresi, gerilim ve gerilim oranının, arka ayak vuruş (RFS) paterni sırasında ön ayak vuruş (FFS) paternine kıyasla daha düşük olacağıdır. Ayrıca, ayak çarpması koşullarında tepe aşil tendonu stresi, gerilme ve gerilme oranı ile adım frekansı arasında ters bir ilişki olacağını varsayılmıştır.

Metodoloji

Haftada en az 10 mil koşan on dokuz sağlıklı, kadın denek (yaş: 21.5 ± 1.3 ; boy: 166.4 + 5.6 cm; kütle: 59.5 ± 8.7 kg; haftalık kilometre: 31.9 + 18.8 km / hafta) çalışmaya katıldı. Katılımcıların 14 ü (% 74) subjektif olarak arka ayak vuruş paterni ile çalıştıklarını bildirirken, geri kalan 5 i (% 26)  ön ayak vuruşu paterni bildirdi. Dışlama kriterleri olarak , bildirilen herhangi bir hamilelik, kardiyovasküler patoloji, mevcut alt ekstremite ağrısı, son bir yıl içinde geçirilmiş ameliyat ve Tegner aktivite ölçeğinde 5 ten az puan almış olmak olarak belirlendi. Tercih edilen adım frekansı (172.8 8.5 adım / dakika), katılımcılara tercih ettikleri adım frekansında 3.5 m / s ye ayarlanmış bir koşu bandı üzerinde çalışma talimatı verilerek elde edildi. Adım frekansı, 30 saniyelik bir süre zarfında ayak çarpması sayısı hesaplanarak görsel olarak belirlendi. Elde edilen sayı 2 ile çarpıldı ve tercih edilen adım frekansı dakika başına adım olarak hesaplandı.Talimattan sonra katılımcılar, tercih edilen kadanslarda,% ± 5 tercih edilen kadansta arka ayak vuruşu ve ön ayak vuruşu modelleri dahil olmak üzere 6 koşulda 20 metrelik bir pistte koştu. Başarılı bir deneme, ayak çarpması paterninin önceden belirlenmiş kriterleri karşıladığı, adım frekansına doğru uyumun korunduğu, hızın belirlenen aralığa uygun olduğu ve istenen ayağın kuvvet platformuyla temas ettiği bir koşu performansı olarak tanımlandı. Hız, koşucunun pistin orta noktasına 2 m aralıkla yerleştirilmiş 2 fotoelektrik zamanlama kapısından geçmesi için geçen süre (saniye) ile hesaplanan 3.33 m / s ila 3.68 m / s aralığına kadar kontrol edildi. Bu standart hız, katılımcılarımızın ortalama eğitim hızına göre seçilmiştir. Kadans, deneyciler tarafından görsel olarak belirlendi ve koşuculara metronom sesiyle eşleşmeleri söylendi .Ayak çarpması düzenini izlemek ve doğrulamak için bir ayakkabı içi basınç sistemi kullanıldı. Denemeler yapılmadan önce katılımcılar, veri toplama için 47 yansıtıcı işaretleyici ile donatılmış 3D hareket analizi için hazırlanmıştır.

Sonuç:

Bu çalışma arka ayak vuruşu paterni ile çalışırken en yüksek aşil tendonu stresi, gerilim ve gerilim oranının daha düşük olacağı hipotezini desteklemiştir. Ayrıca adım frekansı ile tepe aşil tendonu stresi, gerilim ve gerilim hızı arasında ayak çarpması koşullarında gözlenen ters bir ilişki olduğunu varsayılmıştır Bu hipotezin kısmi desteğinde, adım frekansı tercih edilenin üzerine çıktığında pik aşil tendonu stresi ve geriliminde bir azalma gözlemlenmiştir. Veriler, bir arka ayak vuruş paterninin, tendon üzerine uygulanan mekanik stres, gerilme ve gerilme oranını azaltarak aşil tendonu yaralanmalarının önlenmesi ve tedavisinde kadın koşucular için faydalı olabileceğini düşündürmektedir. Ayak çarpması paterninin manipülasyonu diğer eklemlerdeki stresi değiştirebilir ve farklı yaralanma tiplerine neden olabilir. Bu nedenle, sadece yaralanmayı önlemek için ayak çarpması paternlerini değiştirme önerisi dikkatle incelenmelidir. Ayak çarpması paternindeki bir değişiklik yeni yüklemeye neden olabilir, bu nedenle mekanik yüklemenin tendonların özelliklerindeki değişiklikleri indüklediği gösterildiğinden kademeli bir geçiş akıllıca olur. Uyarlanabilir bir uyaran sağlamak için gereken yükleme miktarı ve süre oldukça değişkendir ve kesin bir tavsiye yoktur. Ayak çarpması paternine bakılmaksızın, tercih edilen %5 lik adım frekansındaki artışlar, tepe aşil tendon gerilimi ve gerginliğinin azalmasına neden olmaktadır.

Klinik çıkarım: Bir arka ayak vuruşu paterninin kullanılması ve daha az ölçüde adım frekansındaki değişiklikler aşil tendonu ile ilişkili yaralanmaların tedavisinde ve önlenmesinde faydalı olabilir.

Hazırlayan: Abdulsamet Celayır

Lyght, M., Nockerts, M., Kernozek, T. W., & Ragan, R. (2016). Effects of Foot Strike and Step Frequency on Achilles Tendon Stress During Running. Journal of Applied Biomechanics, 32(4), 365–372. doi:10.1123/jab.2015-0183