Torasik Outlet Sendromu (TOS) üst ekstremiteyi etkileyen ve tedavisi zor klinik tablolardan biridir. Geniş çerçevede TOS ağrı, parestezi ve güçsüzlük gibi semptomlarla seyreden kol elevasyonu ve/veya baş-boyun hareketleriyle semptomların tetiklendiği bir tablo olarak tanımlanır. Literatürde; bu sendromun insidansı %8 olarak belirtilmiş ve çocuklarda ise görülme sıklığının oldukça düşük olduğu belirtilmiştir.

Bu sendromda ağrının kaynağı olarak subklavian ven, subklavian arter ve brakial pleksusun alt gövdesinin baskıya maruz kalması gösterilmektedir. Bu baskının görülebileceği anatomik alanlar için aşağıdaki şekle bakınız

Torasik Outlet Sendromu (TOS) bir çok başka tanı ile karışabilecek semptomlar gösterir bu nedenle bulguların iyi değerlendirilmesi gerekmektedir. TOS'un sınıflandırılması için önerilen bir modeli ve farklı tip sorunlarda görülmesi muhtemel bulguları aşağıda yer alan tabloda görebilirsiniz.

Bu bulgular dışında, Torasik Outletin değerlendirilmesinde;

Subjektif Muayene

Postüral Düzgünlük

Palpasyon

Aktif/Pasif Hareketler

Rotator kaf ve Glenohumeral instabilite testleri

Nöroljik Muayene

Periferal Sinir Testleri

Boyun Muayenesi

Provokasyon Testleri

Torasik Outlet Sendromunun karışabileceği birçok başka tanı grubu bulunmaktadır; bunlardan başlıcaları Karpal Tünel Sendromu, Medial Epikondilit, Lateral Epikondilit, Horner Sendromu, Raynaud Sendromu, Kompleks Bölgesel Ağrı Sendromu ve deQuervain Tenosinovitidir.

Yapılan değerlendirmeler içinde klinik bilgilenme ve ayırıcı tanıya destek olma bağlamında en fazla öne çıkan testler Provokasyon Testleridir. Bu testler isimleri ve görselleri ile aşağıda listelenmiştir.

Testlerle ilgili uygulama yönergeleri ise şöyledir:

Adson manevrası: Hasta dik oturur. Kolları kucağında dinlenme halindeyken test edilen tarafa doğru servikal rotasyon ve ekstansiyon hareketi yapar. Daha sonra 30sn kadar sürecek derin bir nefes alır. Testi yapan kişi radial nabızda bir değişiklik olup olmadığını kontrol eder. Testin Modifiye halinde (B)hasta normal solunumu sürdürürken 15° omuz abudüksiyonu ve başını test pozisyonunda 1 dk boyunca tutar

Kostoklavikülar Manevra: Hasta oturur pozisyondadır. Fizyoterapist hastanın skapular retraksiyon (A), depresyon (B) ve protraksiyon (C) yapmasına yardımcı olur ve her pozisyonda 30 sn kadar hareketsiz kalır. Fizyoterapist hastanın nabız ve semptomlarını izlerken hangi pozisyonun semptomları arttırıp/azalttığını not eder. Modifiye pozisyonda ise (b) şekildeki duruşta omzun aşağı ve arkaya hareketinin sıklıkla nabzı azaltması beklenir.

Wright Testi –Hiperabdüksiyon manevrası: Bu manevra iki aşamada gerçekleştirilir. Hasta konforlu bir pozisyonda başı önde olarak şekilde oturur. Bu sırada hastanın kolu pasif olarak abdüksiyon ve 90° eksternal rotasyona getirilir. Dirsekte 45°'den fazla fleksiyon olmamalıdır. Kol bu pozisyonda 1dk tutulur. Testi yapan kişi hastanın semptomlarını ve radiyal nabzın durumunu kontrol eder.Test daha sonra kolun son gelebildiği abdüksiyon açısında tekrarlanır.

Roos Stres Testi: Hasta başı nötral pozisyonda olacak şekilde oturur. Omuz eklemleri biltaleral ve dirsekler 90° olacak şekide 90° abdüksiyon ve eksternal rotasyona getirilir. Hastadan bu pozisyonda parmaklarını 3dk kadar fleksiyon ve ekstansiyon yönünde hareket ettirmesi istenir. Fizyoterapist bu sırada yorgunluk ya da arteriyal baskıya işaret olabilecek yorgunluk ve kolun düşmesi gibi işaretleri not eder. Aynı zamanda distal ekstremitenin rengi ve sağ/sol ekstremite arasında semptomların başlangıç zamanı arasındaki farkları gözlemler.

Provokasyon Testleri dışında TOS hakkında en iyi fikir verecek manuel değerlendirme yöntemlerinden biri Postüral ve Skapular Düzeltme Manevrasıdır. Bu manevra ile hastanın semptomlarında pozitif değişim sağlanıyorsa bu pozisyonda mobilite egzersizleri çalışılabilir. Manevranın uygulanma şekli için aşağıdaki görsele bakabilirsiniz.