Migrende egzersiz yapmak zor olabilir. Hastalar kısa vadede yorucu fiziksel aktivitenin saldırılara neden olabileceğini bildirmektedir.7.000'den fazla migren hastasını kapsayan sistematik bir derlemede, bu etki hastaların yaklaşık% 25'i tarafından bildirilmektedir. Tetikleyici faktörlerden kaçınmak, migren tedavisinde en yaygın tavsiye biçimlerinden biridir, ancak bunun da klinik olarak kanıt seviyesi yüksek değildir. Egzersizden kaçınmak, migren ve kronik günlük baş ağrısı olan hastalarda ortak bir strateji olarak rapor edilir, bu da bu bireylerin neden fiziksel olarak daha az aktif olduğunu açıklayabilir. Bununla birlikte, hafif ve az egzersizler de yıkıcı olabilir, çünkü düşük bir fiziksel aktivite genellikle düşük bir VO2peak'e yol açar, bu da erken morbidite ve mortalite riskinin artmasıyla yakından ilgilidir. Migren için birçok tetikleyici faktör tanımlanmıştır ve çeşitli çalışmalar bu alandaki bilgileri derinleştirmiştir. Bununla birlikte, migren tetikleyici faktörleri incelemek zordur. 

Auralı ve / veya auralı migren tanısı alan ve egzersizi migren için potansiyel bir tetikleyici olarak bildiren 23 hasta çalışmaya alındı. Hariç tutma kriterleri, maksimum eforu gösteremeyen, ve kardiyak hastalıklardı. 

Tüm hastalarda auralı ve / veya aurasız migren tanısı daha önce konuldu. Tüm hastalar egzersizi migren atakları için potansiyel tetikleyici faktörlerden biri olarak bildirmiştir. Hastalar önce genel bir değerlendirmeye alındı tıbbi öykü, ilaçlar, fizik muayene, tansiyon ve EKG değerlerine bakıldı. 

Rampa protokolünde erkekler için her 30 saniyede 10 W artış ve kadınlar için her 30 saniyede 5 W artış olarak belirlenmiştir. Test erkekler için 50 W ve kadınlar için 30 W'da başladı ve denek bitkin düşene kadar devam etti yani Borg'un Algılanan Egzersiz Oranı ölçeğinde> 17 veya dakikada 40 devire kadar dayanamamıştır. Elektromanyetik bisiklet ergometresi kullanıldı ve serbest kadans bağımsızlığına ayarlandı, ancak önerilen kadans dakikada 40 ila 100 devir arasındaydı. VO2peak'in VO2max'tan farklı olduğunu biliyoruz, ancak bu terimleri eş anlamlı olarak kullanıyoruz çünkü hastaların sadece birkaçı VO2max'a ulaştı. 

Test 2 hafta içinde iki kez yapıldı. Hastalardan ilk testten 1 ay önce başlayıp ikinci testten 3 gün sonra biten migren ataklarını dikkatle migren günlüğüne kaydetmeleri istendi. Maksimal testten sonraki 24 saat içinde bir atak başlarsa, maksimal egzersiz testi migren için tetikleyici olarak kaydedildi. Çalışmadan sonra katılımcılara egzersizi tetikleyici olarak ve hangi durumlarda migren atağının tetiklenebileceğini tahmin edip edemeyecekleri soruldu.

Toplamda 14 hastaya hem test hem de tekrar test uygulandı. Bunlardan 3'ü (% 21) her iki testi takiben migren, 5'i (% 36) 2 testin 1'inden sonra migren bildirmiş ve 6'sı (% 43) testlerin hiçbirinden sonra migren bildirmemiştir. Bu sonuçlar, egzersizin önceki bulgularla uyumlu olarak migren atakları için bir tetikleyici olduğunu göstermektedir. 

Maksimal egzersiz testinden sonra bir atak yaşayan ve aşağıdakilerden herhangi bir teste cevap vermeyenler arasında herhangi bir fark gözlemlenmemiştir: başlangıç ağırlığı, boy, vücut kitle indeksi, kan basıncı, kalp atış hızı, hastalığa bağlı yaşam kalitesi veya fiziksel aktivite; VO2peak, VCO2peak, HRpeak veya maksimal iş yükü; ve testten sonra kan laktat veya kalp atış hızı iyileşmesi. 

Önemli olarak, testten bir ay önce daha yüksek migren atakları olanların, maksimal egzersiz testlerinden biri veya her ikisinden sonra migren atağı geçirme olasılığının daha yüksek olduğunu gözlemlenmiştir.

Sonuç olarak, bu çalışma maksimal aerobik egzersizin migren ataklarını tetikleyebilse de, egzersizi migren için tetikleyici olarak bildirenlerde her zaman bir saldırıyı kışkırtmadığını göstermiştir.