No products in the cart.
Sporcu Sağlığı
ÖÇB Yaralanma Önleme Programları Nasıl Daha Kullanılır Olarak Tasarlanabilir?
Her yıl, dünya çapında iki milyondan fazla ÖÇB yaralanması meydana gelmektedir. Bu yaralanmaların çoğu pediatrik ve adolesan atletlerde gözlenmekte olup, özellikle genç yaşlarda kızlarda erkeklere göre daha sık görülmektedir. Bu genç sporcuların sadece %44 ü yaralanma öncesi spor seviyelerine geri dönmektedir. Sporcuların %23 kadarı yeniden sakatlık geçirmekte ve birçoğu sporu tamamen bırakmaktadır. ÖÇB yaralanmasının ciddiyeti, optimal bir sonuç için gerekli olan yoğun, uzun süreli fiziksel rehabilitasyon sürecinde yansıtılır. Bu kadar uzun bir iyileşme sürecinin psikososyal etkisi özellikle yıkıcı olabilir. Hareket eksikliği, travma sonrası stres, depresyon, yeniden yaralanma korkusu, sosyal izolasyon, duygudurum bozuklukları, öfke, kontrol odağında azalma, düşük öz-yeterlilik veya yaralanma öncesi durum işlevlerini yerine getirememe sonucunda öz değer kaybına neden olabilir.
ÖÇB yaralanmalarını önlemek için çok çaba harcanmıştır, örneğin kontrollü ortamlarda kadınlarda (temassız) ÖÇB yaralanmalarının potansiyel olarak azaltılması %67 ye kadar çıkabilmektedir. Bununla birlikte, etkinlik açısından, gerçek dünyada son on yılda ACL yaralanma oranları azalmamıştır. Bu boşluğu doldurmak için alıştırmalara bağlam getirilmelidir. Bir yandan, ACL yaralanma önleme programlarını ve paydaşları ortak bir sorumluluk olarak geliştirilerek bu yapabilir. Öte yandan, sporun taleplerine ve bu egzersizlerin (içerik) optimal olarak nasıl öğretileceğine daha fazla bakılmalıdır.
Yaralanmaları Önleme Programları Neden Yeterli Etkiyi Göstermemekte?
Birçok ÖÇB yaralanma önleme programı, antrenörler ve spor takımlarına ısınma egzersizleri sağlamaktadır. Umut verici etkinlik sonuçları gösterse de, ne yazık ki programlar, genellikle belirli bağlamlarla eşleşmedikleri için gerçek dünya ortamlarında iyi uygulanmamaktadır. Antrenörler genellikle bu egzersizleri çok statik ve spora özgü olmayan, performans hedeflerini yetersiz destekleyen, sporcuya yetersiz meydan okuyan ve bireysel sporcuya göre uyarlanmamış olarak deneyimlemektedir. Bu da kontrollü araştırmalarda beklenenden daha az optimal etkinliğe yol açmaktadır. Bu ÖÇB yaralanma önleme programlarının kalıcılığı ve gerçek dünyada etkili olabilmeleri için hem bağlamı hem de programların içeriğini daha iyi göz önünde bulundurarak gerçek dünyayı göz önünde bulundurarak tasarlamaları gerekmektedir. İncelenen çalışma yaralanma önleme programlarını daha uygulanabilir hala getirmek için yapılması gerekenleri içermektedir.
Şimdi Neler Yapılmalı?
Koçların ihtiyaçlarını, engellerini, bilgilerini ve fikirlerini dinlemenin ve tanımanın ve bilimsel ve pratik alanlar arasında birlikte öğrenme ve güçlendirme sürecini teşvik etmenin zamanı gelmiştir. Uygulamanın sürdürülebilir hale getirilmesi ve alıştırmaların teorik ve pratik uzmanlar tarafından ortaklaşa oluşturulması gerekmektedir. Spor yaralanmalarını kötü, karmaşık bir fenomen ve ACL yaralanmasını önlemeyi karmaşık bir sistem olarak kabul ettiğimizi varsayalım. Bu durumda, birden fazla paydaşın birlikte çalışmasını ve yaralanmaları önlemek için sorumluluğu paylaşmasını gerektirir. Bu farklı paydaşlar (örneğin, antrenörler, spor fizyoterapistleri, ebeveynler, kulüp yöneticileri ve bölgesel ve ulusal federasyon yöneticileri) sporcuyla farklı düzeylerde, yani bireysel, sosyo-kültürel ve çevresel düzeylerde ilişkilidir. Bu nedenle, daha kapsamlı ÖÇB yaralanmasını önleme stratejileri geliştirmek için, ideal olarak tüm paydaşlar, rollerinin potansiyel olarak yaralanmayı ve önlenmesini nasıl etkilediğini kabul ederek baştan dahil edilmelidir. Son kullanıcılar başlangıçta dahil edilmezse, bilgi ve deneyimleri tam potansiyellerine uygulanmaz ve alıştırmalar genellikle bağlamlarıyla uyuşmadığı için değiştirilir. ACL yaralanmasının önlenmesi, kimin için, ne zaman, nerede ve neden işe yaradığına odaklanmalıdır. ACL yaralanma önleme programları geliştirilirken, gerçek dünya ortamında uygulanabilirlik yoluyla sürdürülebilir uygulamanın gerekliliğine odaklanılmalıdır.
İçerik
Egzersizler ideal olarak eğlenceli, spora özgü, zorlayıcı ve kişiselleştirilmiş olmalıdır. Bu, hem sporcunun hem de antrenörün programdan memnuniyetini artıracak ve motor öğrenmeyi geliştirecektir. Temassız bir ACL yaralanması, sistemin mevcut hızla değişen kısıtlamalar içinde hareketleri etkili bir şekilde organize edememesinden kaynaklanır. Bu nedenle, önceden planlanmış hareket görevlerini yerine getirme yeteneği, sporda meydana gelen dinamik, tepkisel ve planlanmamış motor görevlere hazırlık için yetersizdir. Uyarlanabilir motor becerileri öğrenirken karmaşık ve öngörülemeyen spor ortamını hesaba katmanın zamanı gelmiştir. Hızla değişen ortamın etkisi ve sporcunun bunu algılama ve yorumlama ve uygun bir motor tepki seçme yeteneği, amaç ÖÇB yaralanmasının azaltılması olduğunda göz ardı edilmemelidir. Görsel dikkat, işlem hızı ve ikili görev (alt düzey) gibi nörobilişsel beceriler ve inhibisyon, işleyen bellek ve bilişsel esneklik (çekirdek) alt ekstremite biyomekaniğini etkiler. Bu nedenle egzersizler, bu nörobilişsel becerilerin motor görevle birlikte uygulanmasını da hesaba katmalıdır. Tutma (yani, uzun vadeli etkinlik) ve becerilerin transferinin gerçekleşmesi için, aşağıda özetlenen uygulama için temel kavramların dahil edilmesi, yaralanmaların önlenmesinde daha etkili olabilir. Birincisi, (a) kendi kendini kontrol eden öğrenme (özerklik duygularının arttırılması) ve (b) artan beklentiler (gelişme yeterlilik ve öz yeterlilik duyguları) dikkate alınmalıdır.
Motor Öğrenme
Örtük öğrenme yöntemleri, öğrenme sırasında hareket yürütme hakkında bildirimsel (açık) bilgiyi en aza indirmeyi amaçlar. Bu amaçla, motor beceri kazanımı sırasında açık yönergeler yerine dış odaklı yönergeler veya analojiler sağlayarak örtük öğrenme teşvik edilebilir. Örtük öğrenme, çalışan belleğe olan güveni azaltır ve daha çok otomatik bir süreci destekler. Bu nedenle daha karmaşık görevlerde daha etkili olabilir. Rekabetçi sporlar psikolojik olarak zorlayıcı olabilir ve artan görev karmaşıklığını içeren baskı altındaki sporcularda karar verme doğruluğu bozulur. Örtük motor öğrenmenin, spor bağlamıyla çok ilgili olan fiziksel veya zihinsel baskının olduğu durumlarda daha sürdürülebilir olduğu gösterilmiştir.
Motivasyon
Bir seçeneğe sahip olmak, kişinin yeteneklerine (yeterliliğine) olan inançlarını canlandırabilir ve öz-yeterlik duygularını geliştirebilir. İnsan motivasyonu, kişinin çevre üzerinde etkileri olan eylemlerinin (algısına) bağlıdır. Yakın gelecek için olumlu beklentiler ( evet bunu yapabilirim duygusu) ve özerklik algıları, motivasyona içkindir(içseldir). Öğrencilerin beklentilerini ve gelecekteki performans başarısına olan güvenini artıran koşullar, hareket otomatikliğini artırır ve motor öğrenmeyi geliştirir. Seçim için bir fırsat sağlayan koşullar, yaklaşan olaylar üzerinde kontrolü gösterdikleri için motive edici olabilir. Özetle, motor beceri öğrenimini geliştirmek için motivasyonun çok önemli olduğu gösterilmiştir.
Eğitim Tasarımı
Takım sporu oyuncuları, bir hareketi gerçekleştirirken kendilerinin, rakiplerinin ve takım arkadaşlarının hareket imkanlarını görsel olarak hızlı bir şekilde algılamak zorundadır. Bu sürekli eylemler, hareket olanakları ortaya çıktıkça ve kayboldukça zaman baskısı altında gerçekleştirilir. Bu nedenle, temassız bir ACL yaralanmaları, hızla değişen kısıtlamalarla etkileşimden ortaya çıkan bir dizi kendi kendini organize eden hareketin sonucudur. Bu, sakatlayıcı bir hareketin izole olarak oyuncu tarafından üretilmediği, ancak oyuncunun özellikleri, uyaran açısından zengin ortam ve istenen eylemler arasındaki dinamik olarak değişen bir ilişkiden ortaya çıktığı anlamına gelir. Bu ekolojik dinamik yaklaşım göz önüne alındığında, ortaya çıkan hareketin yaralanma senaryolarındaki hareketleri daha iyi yansıtması için oyunculara çeşitli oyun benzeri değişkenler sunmak faydalı olabilir. Rastgele uygulama veya farklı öğrenme bunu yapmak için seçenekler olabilir. Motor öğrenmeyi geliştirmek için çeşitli kısıtlamalar eklerken rastgele alıştırma (yani, yüksek bağlamsal müdahale ile rastgele sırayla birden fazla beceriyi uygulamak) düşünülmelidir.
Son olarak, motor öğrenmeyi geliştirmek için diferansiyel öğrenme düşünülebilir. Diferansiyel öğrenme, oyuncuların bir beceriyi uygularken (sadece sözde “doğru” hareket formunu uygulamak yerine) rastgele çeşitli hareket kalıpları gerçekleştirmesi anlamına gelir. Kendilerini organize eden bir öğrenme sürecine katılmaları için teşvik edilirler. Bu, onları aynı görevi farklı şekilde yürütmeye zorlayan bir görev veya çevresel kısıtlamalar ekleyerek yapılabilir. Amaç, değişken görevler için hareket çözümlerini sınırlayan ideal hareket tekniği için eğitim yerine, vücudun birçok serbestlik derecesi üzerinde kontrol geliştirmek ve uyarlanabilir hareket çözümlerine sahip olmaktır.
Sonuç olarak henüz oluşturulmuş bir program bulunmamaktadır. Antrenörleri dahil etmek ve birlikte yaratmak (bağlam) ve motor öğrenme ilkelerini (içerik) benimsemek, ÖÇB yaralanmasını önleme uygulamasının iyileştirilmesine yardımcı olabilir. Programların daha etkili olması için spor taleplerini de daha iyi yansıtmaları gerekir. İnsanlar mevcut programları kullanmıyorsa, programlar yeterince iyi değildir.
Hazırlayan: Fzt. Abdulsamet Celayır
Referans: Benjaminse, A., & Verhagen, E. (2021). Implementing ACL Injury Prevention in Daily Sports Practice—It’s Not Just the Program: Let’s Build Together, Involve the Context, and Improve the Content. Sports Medicine, 1-7.
Daha fazla oku: Ön Çapraz Bağ ve Nöroplastisite